Falamos con Carmela Troncoso, a investigadora galega experta en privacidade, que participa no foro CyberSec@GAL 2020 impulsado pola Cátedra R en Ciberseguridade. Ademais de profesora na Escola Politécnica Federal de Lausana (Suíza), Carmela está á fronte do equipo que deseñou o protocolo DP-3T, a base usada para a app Swiss Covid.
Cóntanos, cantas horas de duro traballo e debate se agochan detrás deste logro?Moitas, o sprint foi moi longo. Moitas horas, moitos días de traballar 15 horas diarias cun equipo moi grande. Isto non só é unha tecnoloxía, deseñar e crear un produto, é unha colaboración interdisciplinar, con epidemiólogos e con xente da parte de ética que necesita unha colaboración moi próxima tamén coa parte de saúde do Goberno porque, se non hai integración, a tecnoloxía non serve para nada.
Es a responsable da parte que incumbe á privacidade do protocolo que utiliza a app, seguramente unha das súas facetas máis delicadas, que lles dirías a todas esas voces remisas e preocupadas porque ven perigar a súa liberdade e intimidade?O protocolo está pensado e deseñado para, dende o corazón da tecnoloxía, eliminar todo tipo de abusos: a información que se xera é mínima e a información que existe en servidores centrais non serve para nada que non sexa este protocolo. No caso de Suíza, e tamén en moitos outros, traballamos para tapar todos os ocos que ao final permitan que exista ese abuso, para manter a vixilancia ou evitar esa manipulación.
A COVID-19 revolucionou a nosa sociedade e as nosas vidas, cal é o seu efecto na esfera científica actual e cales crees que serán as súas consecuencias a medio e a longo prazo?O ámbito científico non se diferencia moito doutros, pero creo que o que si esta pandemia marcou dentro do meu ámbito tecnolóxico é determinar que cousas son ao final importantes, cales son aquelas nas que de verdade baseamos as nosas vidas.
Hai pouco, o epidemiólogo co que traballamos en Lausanne comentaba nun tweet, e paréceme moi curioso porque creo que o noso caso neste sentido é parecido, que todo este diñeiro que eles invisten en atopar vacinas, en entender a molécula... pois ao final a ninguén lle deron nunca diñeiro para entender como se move o aire nunha habitación e ao final iso é o que necesitamos a día de hoxe.
No meu laboratorio traballamos con organizacións non gobernamentais; acabamos de crear un sistema para o International Consortium of Investigative Journalists, Luxembourg Leaks, Pharma Leaks. Eles dixitalizáronse e descubriron que ao facelo expuxéronse de moitas maneiras e eles si ven que necesitan unha infraestrutura nova para seguir co seu traballo, pero só cando traballamos con ONGs é máis fácil xerar este tipo de sistemas como a app.
Seguimos bastante lonxe de ter un mundo no que a muller teña unha presenza moi forte nas altas esferas. Moitas veces pedimos esta igualdade, pero non temos unha fonte que as traia; se seguimos a ter un 30% das estudantes de Teleco ou de Informática que son mulleres, non podemos pedir que logo sexan un 50% porque ao final, a porcentaxe de xente con máis talento e menos talento é o mesmo. Aos poucos vai cambiando, pero aínda non chegamos nin moito menos e hai que seguir poñendo moita énfase, máis que nese 50%, en cambiar as actitudes, a educación, cousas moito máis básicas, porque se non o que facemos son cambios cosméticos e sen cambios de base non vai funcionar.
Es galega, formada na Universidade de Vigo, como ves o panorama científico e investigador en Galicia? Temos canteira de grandes científicos para afrontar grandes proxectos dentro e fóra do noso territorio? Que lles dirías aos mozos galegos que soñan con ser científicos?Eu marchei a Lausanne por tres razóns: unha das máis claras é o diñeiro, a rede de financiamento é incrible; a segunda son os estudantes, unha escola top no mundo, co cal a materia prima que teño é moi boa; e a terceira é a concentración de xente de talento que ao final teño un experto en cada porta que é top no mundo e iso sempre axuda.
O financiamento é fundamental. A razón pola que puidemos facer o DP-3T é porque a xente neste proxecto tiña un financiamento e un apoio.
Na lista hai dúas persoas, Max Schrems e máis eu, que estamos aí por ideoloxía, por cambiar as cousas. E o feito de que Fortune valorase dese xeito, non a xeración de valor económico, senón a xeración de coñecemento, o cambio que supón, no meu caso, o axudar a deseñar tecnoloxía de maneira distinta, dunha maneira respectuosa cos valores que de verdade queremos ter. E o feito de que Fortune valorase iso por encima por outras persoas que tamén xerasen outros cinco billóns en investimentos, isto é o que de verdade me enche de orgullo, é moi importante que estas cousas pasen.
Cal é o teu grande reto profesional pendente e o teu maior soño como científica?Pois o reto é como escalamos este proceso, agora estamos a nos mover á seguinte xeración desta aplicación. O reto é como integrar esta filosofía de liberdade na educación e crear novos enxeñeiros que pensen de maneira distinta. Porque non é algo que se aprende en dous días, require moito adestramento e se de verdade queremos que o mundo sexa así necesitamos atopar a maneira. O grupo traballa moito non só na tecnoloxía, senón tamén na metodoloxía, en como articular o proceso que facemos para poder explicarllo a outros.
Moitas grazas, Carmela. Non perderemos de vista o teu traballo.