Rubén de Sá Malheiro (Santander, 1998) é unha das novas promesas da danza do noso país. No último campionato de España de danza gañou a medalla de ouro e tres bolsas para seguir coa súa formación en Madrid e Italia. Con só 18 anos os seus premios triplican os anos que leva enriba dos escenarios
A familia de Rubén é de Portugal, concretamente da localidade de Vila Nova de Cerveira, aínda que el naceu en Santander. Cando era pequeno mudouse a vivir a Tomiño, moi preto da localidade portuguesa, dende onde acudía diariamente á academia de danza de Vila Nova xa que, como el afirma, “non había outra”.
A súa axenda actualmente está chea de compromisos e traballos, mais Rubén fixo un oco para contarnos algún detalles da súa traxectoria no mundo da danza. Pero antes, que mellor que o coñezas a través dunha das súas actuacións.
Empezou aos sete anos, cando vin de Santander (onde nacín). Aquí as miñas primas frecuentaban unha academia de baile, xa dende moi pequeno sentía curiosidade por dito tema, a través delas entrei, e así xurdiu todo.
-Resulta curioso que comezases nunha academia de Vila Nova de Cerveira. Portugal, ao final, forma parte de nós para moitos galegos; non semella que crucemos a fronteira. Pero como xurdiu o tema?As miñas primas portuguesas dixéronme que probase e aquí sigo, facendo o que me gusta, bailando, he he… Aínda que nunca pensei chegar a onde estou chegando.
-E que tal é o nivel de danza que se imparte en Galicia?Está moi ben para unha primeira etapa da vida, pero cando acadas un determinado nivel é lei de vida voar para algo mellor. Aínda que a arte en España, na miña opinión, está moi mal vista e nada apoiada, aínda sendo algo bonito.
-Como foi a túa experiencia para combinar a formación académica e artística?A base está na organización. Eu teño boa memoria e, ao atender en clase, moitas veces era suficiente, así tiña a tarde libre para adestrar e dedicala ao que me gusta realmente, o baile. Aínda que unha boa formación académica tamén é superimportante e unha non quita a outra.
“Unha boa formación académica é superimportante”
-Despois de gañar o campionato de España de danza e conseguir varias bolsas de formación marcharás a Madrid para seguir formándote. Como levas deixar a terra?Como dicía, é lei de vida voar para algo mellor. Custarame, pero neste mundo soamente os mellores sobreviven e se non aproveitas as oportunidades, outros farano por ti, entón hai que coller o tren e voar.
-Cal é o teu bailarín preferido?Non teño bailarín preferido. Creo que cada bailarín ten o seu estilo e a súa forma de facer o que lle gusta e por iso cada un é característico á súa forma.
“Neste mundo só os mellores sobreviven. Hai que aproveitar as oportunidades, coller o tren e voar”
-Sempre se fala dos estereotipos sexuais cos homes que se dedican á danza e foi moi sonada a túa actuación sobre ‘La chica danesa’. Cres que a sociedade está a cambiar ou aínda queda moito que pelexar neste sentido?Eu, de pequeno, paseino moi mal cos estereotipos. Aínda así, non por iso deixei de facer o que a min me gusta, que é bailar. É gracioso que todos os que se riron de min cando eu era pequeno agora ven que triunfo e felicítanme. En relación á actuación, creo que serviu a todos os que me viron para darse de conta de que cada persoa é como é, sexa alta, gorda, delgada, homosexual, transexual, etc. Cambia pouco a pouco, pero aínda queda moito.
“A miña actuación serviu para que moitos se desen de conta de que cada persoa é como é, sexa alta, gorda, delgada, homosexual, transexual, etc…”
-Asusta ser tan novo, ter que adestrar tantas horas e facer tantos sacrificios, ou para ti o importante é superarte e desfrutar de todo o que estás a conseguir?Se realmente che gusta, non custa. Falo por amor e por vivir o que a ti che gusta, desfrutar.
-Cal sería a túa maior aspiración?Chegar a bailarín profesional e máis adiante conseguir ensinar ás novas xeracións o bonito que é o mundo da danza.
Agardamos que Rubén siga recollendo éxitos e que triunfe fóra das nosas fronteiras.
Fotografía: Gustavo Rivas